Zülme Karşı Şiiri - Burhan Güler

Zulme Karşı
Bir sabah daha çöktü omuzlarıma
kentin duvarlarında rutubet gibi bekleyen korku.
Sokaklar suskun:
kim bilir hangi evin kapısında
yine bir ayak sesi eksildi geceden.
Ben,
yalnızlığını bir mendil gibi cebinde taşıyan bir işçi çocuğuyum,
ellerim ekmek kokar,
yüreğim yasaklanmış türkülerin pasını söker durur.
Zulüm,
adını bilmediğimiz bir karanlık değil artık;
çöplerin arasında ezilmiş bir çiçek,
dudaklarımızda yarım kalan bir söz,
kırılmış bir omzun sessiz itirafı.
Ama yine de,
bir yerlerde direnen bir nefes büyüyor;
gecenin içinden sızan ince bir ışık,
bir kadının gözlerinde saklı duran
o inatçı umut gibi.
Biliyorum:
bir gün,
bu ülke korkusunu yenip de uyanacak.
Ve biz,
sözlerimizi geri alacağız karanlıktan;
eksilen her adımı çoğaltacağız yeniden
yan yana,
omuz omuza,
güneşi çağırır gibi.
Burhan GÜLER