Zülfinaz Şiiri - Mehmet Keklik

Yine akşam oldu kapandı kapılar
Sırdaşım dertler bir bir dizildiler
Acılarım sinsice yanıma sokuldular
İnlerim kimseler yaramı sarmaz

Dağlarım karlı bana geçit vermez
Toprağım küstü gül çiçek vermez
Lokman hekim bana umut vermez
Vakit geldi gayri doktor kar etmez

Biçare yatarım hasta yatağımda
Umutlarım tükendi gözüm kapıda
Kimim kimsem yok gönlüm darda
Yalvarırım kimse elimden tutmaz

Ana görmedim ki kollarına sarsın
Babam nerede saçlarımı okşasın
Oğlum kızım yokki anneciğim desin
Ağlarım sesime kimse kulak vermez

Adın Zülfinaz demişti babacığım
Mavişim demişti canım anacığım
Hüzün ve kederle geçti gençliğim
Acılarla yoğruldum yüzüm gülmez

Elveda hüzün dolu mevsimlerim
Elveda kanatları kırık kelebeklerim
Elveda biricik yeğenim Mehmedim
Seni sarmak isterim kollarım kalkmaz