Züleyha Şiiri - Ataullah Kalaycı

Züleyha yokluğuna sürdüm bakışlarımı
İçimde bir yangının viran kalıntıları
Dilimde sükûtunun en acı çığlıkları
Hüznümün sevincime galip geldiği kadar
Yürüdüğüm caddeler ayaklarını arar
Bir ışık hüzmesi ki; inan hep seni sorar.

Züleyha yüreğimde her dem çağlayan coşar
Kimseler bilmez beni bu isim nasıl boğar
Sokağımda kimsesiz ufak bir çocuk ağlar
İçime nasıl bilsen kara bir sevinç doğar
Ruhuma yüreğinden bir nebze neşe dolar.

Züleyha yokluğuna yazılmış bir şiirdir
Ruhumun dehlizini karartan bir sihirdir
Ah bedenim bir bilsen nasıl yorgun biçare
Ayakları şehrine prangalı bir esir.

Züleyha yokluğuna nasıl yürek yanarsa
Saçlarımdan zehrini nasıl söker alırsa
Yüreğim bilmez ki hiç gidecek yol bulursa
Gözlerimden mühürler yüreğe yol alırsa
Züleyham gelir misin mevsim hazan olursa?

Züleyha kaderimin bana bir yazgısı bu
Sokağında kayboldum bilmem nasıl yerdir bu
Yüreğine alırsan güneş doğacak bana
Çıktım geldim yanına, kuytu salıncağına.

Züleyha ağladığın sanki benim içindir
Çöllerdeyim sanma ki uğraşım su içindir
Gözlerinin pınarı yüreği serinletir
Züleyha yüreğime küçük bir buse indir
Yusuf’un hasret sana, onu bir an sevindir.

Züleyha bilmem ki ben senin esirin miyim
Karanlık sokağında garip dilenci miyim
Hüznün kaderim midir, çek git artık yurduna
Gelme sakın bir daha sensiz rüyalarıma.

Yüreğim yüreğine yaslanacak şiirdir
Geleceksen gel artık firak ebedi midir
Züleyha gözlerini benden ırak bırakma
Geleceksen gel artık beni yalnız bırakma.