Züleyha Şiiri - Hikmet Saadet Çakıcı

Ay yüzlü su perisi, özün vurur geceye;
Sen gibisi dünyada acep var mı Züleyha.
Gökyüzünün Zühre’si yerde benzer eceye,
Sana ulaşılması, söyle zor mu Züleyha?

Duruşun ayrı âlem, bakışın bin hâreli;
Şebnemin titrettiği, gül kimdir ki Züleyha?
Dilerim kimselerin dokunmasın har eli,
Göz kamaştıran güne, tül kimdir ki Züleyha?

Bir yanında Yusuf’un öbür yanında İrem,
Katmer katmer açıyor tüm güllerin Züleyha.
Dokunuşun yetiyor, gülüşün yaraya em;
Sımsıcacık sarınca, o ellerin Züleyha.

Şu gurbetin acısı bam teline vursa da,
Buz dağları sevginle, bak eriyor Züleyha.
Hiç işlemeyen zaman zembereği kursa da,
Asilsin, asâletin ses veriyor Züleyha.

Ah Züleyha! Bilseydin ağır aşkta kalışı;
Saten gömlek ardına koşar mıydın Züleyha?
Hangi sevgi emretti, o arkadan dalışı,
Bilseydin vebâlini, şaşar mıydın Züleyha?

Bil seni anlatmaya aciz kalır kelamım,
Öteler ötesinden sesimi duy Züleyha.
Ak buluta simanı bak nakşetti kalemim,
Al gönül sarayının, tahtına koy Züleyha.