Zulada…! Şiiri - Feriha Ceylan

Zulada…!

Sıtmalıydı yüreklerin
Yaralarımı dağlayan
Fırsatı olmadı bahtımın
Hırsın dem vurmuş
Önüme pusu pişmanlıkların
Söyle artık arzımı ayrılığa
Yasımı ısıtmasın ölüm fermanın.

Sukutların gayretleşmiş
Ardıma duyduğun
Pişmanlık değil
Çaresizliğin de kemiren
Ağrıların var
Sol yanlarında

Bil ki açmayacağım
Mahşere kadar
Prangan yüreğimde
Ölümüne koyduğun

Zulada ümitlerin
Avuçlarında koy ki hiç bitmesin
Belirsiz zamanlara.
Ökçe vururken hasretin.

Ölüme,
Gıybetini çekiyor
Artık seninde feleğin.
Kesinleşen hükümlerin
Ağrılar koy kesilmiş yarına

Ve dârıdünya öksüz çaresiz
Hasret vuslatın idamlarında
Ne bağların da kuşlar ötüşür
Nede yeni günler doğar
Harmanlarında

Rast gelen erdemler.
Selamsız azgın.
Vesaireler takılı.
Ağlıyor çaresiz kederlerim.
Erşensiz endamından
Salınıyor ömrüme
Daha dün koyduğun kırıntılar

Sabahlarım yaslı
Ölümün nemi ciğerlerimde
Tutulmuyor bir yanlarım
Yüreğim liğme liğme

Sen miydin
Aşkına doymadığım
Yaralarımı gözlerinde
Acı yaşlarla dağlayan

Ah bu sevda Har
Uğruna dinmez sızılar
Canımı eller almış

Abu hayat
İçerken yudum yudum
Ömrüne kandığımmış nar
Pişman olamadığım pazar

Tutma boş ver
Şimdi hüzün zamanı
Akmak isterim soğuk tenhalara
Vakit yok olmaz sevdalara
Dönüşsüz yolumun çıkmazı
Var aralıyor zamanı

Zuladan
Ağır sesleniş kadere
Kahır coşmuş son nefesinde
Sormuyor artık yüreğim
Umudu vazgeçmiş cismimin
Adı töreli sevdaydı
Kanlı gömleklerle yıkadı

Şimdi çağrı ömrüme
İnandım diyor gözlerim gördüğüne

Övüngeçler sunuyor yönüme
Ve gelmiş son damıma ölüm.
Karargahlar kuruyor zulüm
Gayri kararmış göğe

Övünüyor melun
Hoyratı savurganlığında

Umut küsmüş.
Deryaların dibinde şimdi

Umut gitmiş
Sevda ters dönen.
Kaplumbağanın sırtında

Yinede kader.
Yan yatmış gülüm
İçi boş inci tanesi umut
Çıkmaz suyun yüzüne özlemsi

Karıncadan ata binmiş
Höyküresi gelir
Koş hüzünüm koş.
Belki bir tat alası ömrün.

Küren küren.
Balıklar zuhur etmiş.
Canın av mevsiminde.
Öğür acılı turtaları.
Sor nasıl bir yol gelinesi.
Koyuverdiğin zuladaki
Ömrüne koyuverdiğin zulüm