Zühûr-ı Evc Şiiri - Poyraz Özbey

Kârûban gecelerden süzüldü heceli sessizlik,
Bir zambuk gölgesinde titredi zamanın ensizliği.
Yankılandı taşsız yollarda, ferahnûr bir iç çekiş,
Sînakâr yıldızlar düştü, her biri bir başka geçmiş.

Göğün kuytusunda bekleyen mülhik bir öksüzlük var,
Ne rüzgâr bilir, ne de yeryüzü – yalnız kalpleri sızlar.
Alâz dalgalarında yüzdü ne varsa un ufak,
Yine de durmadı içimdeki o sonsuz savrulmak.

Vâkâr bir sükûtla açtı kendini en son kelâm:
"Ben seninle oldum, ama hiç olmadım tam tamam."
Ve işte orada doğdu manânın bilinmez şekli,
Bir damla gözyaşında çürüdü kibrin yüce bekçisi.

Yâdigâr bir şuurla yazıldı bu devr-i mecaz,
Ne aşk anlattı ne ölüm – hepsi yalnızca biraz.
Dünya dedikleri şey, bir kıvılcımda yandı gitti,
Geride sadece bir şiir kaldı:
Ve o da bendim, seninle bitti.