Zühre Şiiri - Adige Batur

I.
Siyah zülüflerine sihri kim öğretti
Ya gözlerin hangi derin kuyudur
Bir kalpte iki sevgi olur mu Zühre
İki kalbe bir sevgi çok mudur?

II.
Nazlı bir iştiyakla sızlar
Çah-ı Babilde iki yürek
Aldandığı kadar büyür aşk
Çağlayan bir nehirde, sudan aman dilemek
Bir yıldıza vurulmak, tufan yaşamak her dem
Bin yemini bir gamzeye değişmek
Yele vermek, varı yoğu
Göğe yükselmek varken
Yere mahkum edilmek
Seni sevmek Ey Zühre,
Ey Zühre seni sevmek

Ey gecenin kumaşından
Örtülere bürünen
Kazanılmış bir ceza ellerinde çırpınır
Bir vebal büyütürsün Babil’in göklerinde
Yokluğunla bî-karar, varlığınla yalansın
“Sevdalı nergizinden düştü cihana kavga
Ey hüsn içinde fitne, sen fitne-i zamansın” *

III.
Kuyuyu buldum Zühre
Göz önünde bir gizmiş oysa
Harut’u gördüm
Kırık bir hatırası asılı kalmış
Kirpiklerinde, aşkının
Mevsimler uğramamış gönlüne
Saçlarında hâlâ Babil kokusu
Kuyuyu buldum Zühre, kuyuyu
Bir yalan büyüttüğüne emindim oysa

Bir son ki onu
Baş aşağı duran iki melekten
İlk ders olarak öğrendim
Her büyü bozulurmuş, her büyü
Bir büyü bozulmaz
Yazılmışsa alnına

Yedi genç yola düştüğünde
Ordaydım
Gümüş bir yüzük vardı en küçüklerinde
“Mehlika” bir hayale vurgundular,
Solgundular
Vazgeçmekten yorulmuştu hepsi de
Ve Kaf Dağını aştılar
Yedi iklim serildi önlerine
Aynı rüyayı gördüler, aynı rüyayı
Anlattıkları farklıydı, oysa.
Hiç solmayan bir renk düşlerdi
En küçükleri

Ve son gece Babil’de
Çıkrığı yok bir kuyuda durdular
Alemi gördüler,eğildiler,sustular
Suda bir dünya vardı ki misli yok
Gök, yere inmişti sanki
Eşya hakikate ermişti sanki
İki melek
İki cihanın arasında duruyordu
Araf kokuyordu elleri
Kadim zamanların hikayesini
Onlardan dinlediler
Böldüler parça parça
Hepsi bir hisse aldı
Geriye ne kaldı Zühre
Geriye ne kaldı

Derken en küçükleri
“Bitti”dedi
Çıkarıp attı suya
Bir nişan gibi taşıdığı yüzüğü
Bozuldu büyü.
Ve ardından
Çölün nefesinde yitip gittiler