Zozan'a 2 Şiiri - Zelot Ekrad

Özlemin ölümden beter bir yüzü var,
Sana şöyle anlatayım Zozan..
Avuç içlerim ıssızlık içinde
Son tokalaştığımızdan beri.
Bak doğuyorum gözlerinin önünde
Ve bir ihtiyarı öldürüyorum
Doğanın kanunu gereği.
Yaşama açım, yorgunluklar ayrılmıyor ardımdan.
Parlayan bir at saçlarını doluyor saçlarıma.
Bedenimin gözleriyle bakıyorum koptuğum Hallac-ı boynumdan.

Özlemin ölümden beter bir yüzü var,
Sana şöyle anlatayım Zozan..
Nükleer bir deneyde kaybediyor gibiyim gözlerimi,
Bir başkası yanımda, ölüyor kahrından,
Söyle şimdi,
Kimin kaybı daha nükleerdi?
Göğsüm, varlığının-yokluğunun ritminde.
Kaburgalarımın yargısızlığı,
Benden olmayışından bedenimin varlığının.
Her bakışın atlamak ister gibi yedi kat içimden,
Bir uçurumum gözlerinde.
Zihnime dinamitleri ellerimle dizmem de bundan.
Bak hep hüzünlerindeyim
Muradına ulaşamadığım Şems gönlümden.

Özlemin ölümden beter bir yüzü var,
Sana şöyle anlatayım Zozan..
ıssızlıkta hüznüm yüzüme bulaşıyor,
Selamı sabahı kesiyor beni sureten tanıyanlar.
Issızlığımdaki kimseler de dahil sana.
Taşlanıyorum, bir dur diyenim çıkmıyor, kader bu,
Yaşandığı anında müdahale edilmiyor bu dediklerine.
Ağır ağır tükeniyor tüm hikayeler.
İnan bir gün bile fazla İbrahim ömrüme.

Özlemin ölümden beter bir yüzü var,
Sana şöyle anlatayım Zozan...
Boş bir duvarda asılı bir ceket düşün,
Ve ceketin sahibi ölmüş bir önceki gün.
Akşamüstü, vakitlerden,
Ve niyeyse bütün cenaze merasimleri böyle hatırlanır zaten.
Adını anasım geliyor,
Göz kapakları büyüyor duyanların.
Sahi senin de vardı böyle makber bir ceketin.

Özlemin ölümden beter bir yüzü var,
Sana şöyle anlatayım Zozan...
Kimsesizlikten elektrik tesisatı bozulmuş bir evin içinde bir mum yakıyorum.
Yalnızlık, büyük bir kaya gibi
Oturuyor göğsümün üstüne.
Bu virane gibiyim aslında.
İstimlak dünyandan,
Bilmem bu kaçıncı görmezden gelinişim.