Zorunlu, Geçmiş Şiiri - İsa Yazıcı

Üç kişilik olur mu?
İki var ya.
Gıdasızlıktan zayıflamış;
Bedeni kurumuş;
Körelmiş içten içe,
Madde dikkatine takılmış;
Kalpsiz bir şekilde,
Pek çirkin...
Kilisenin çevresi
Sütunlarla çevrili,
Avlusuna bakmış;
İçinden kahkahalar atmış.
Sonra titremiş; korkmuş;
Dermansız kalmış.
Güçsüzlüğü yenmeye
Karar vermiş.
Nasıllılığa sığınıp
Aşmak için,
Kafasında çaba harcamış.
Sonuç son ek;
Üzerinde özür dileme,
Ne için?
Temele dayanarak
Yıkmak istemiş;
Kendi kendini...
Makam püskürmüş;
Atom bombası
Yere atılmış;
Sarsmış biraz...
Nükleer de atılmış;
Zeka ırkçılığının ağırlığını
Fizikçiler ölçmüş.
Ama en ağırı
Torpiller sıra sıra...
Nereye sığınacak?
Yaşamak var.
Vurgulu, vurgusuz,
Dipten yükselen
Dalganın sesi,
Kulaklarda yankılanmış.
Kendisiyle beraber
Herkes oturmuş;
Yerli yerine...
Zulümun sözcüğü
Kafada yer almış.
İliştirmek tutturulmuş.