Zorlu Bir Yolculuk Şiiri - Sinan Yolcu

Parlıyordu göğe bakan yıldız gözleri,
Suskundu düşlüyordu şimdi düşünde
Zeytin dalı taşıyan güvercini.
Uçup en sonunda gelip konmuştu pınar beyazı ellerine
Kanatlarından damıtıyordu barışı sevgiyi büyük bir özveriyle...

Çırpınışları gökteki bulutları toplayan bir yağmur habercisiydi
Ve o yağmurlar ki düştükleri yeri yeşertirlerdi
Çoğu insan inanmadı onla alay ederlerdi
Şu çöl gibi gönüllere hiç yağmur tesir eder miydi?

Yürümekten artık bitap düşünce
Düşünde gördü o güvercini yine
Yolunu aydınlatıyordu güneşi yansıtan altın beyazı tüyleri
Gel diyordu az kaldı varacağın yere

Zorlu bir yolculuktu onunkisi
Sabırdı,inançtı,şükürdü refakatçisi
Çıktı ortaya en sonunda bir insan hazinesi
Gözleri kamaştırıyordu
İstiridyenin içideki inci gibi;
Demekki boşuna değildi
Olgunlaşması için gerekliydi
bütün çektikleri...