Zorlayan Köylüm Şiiri - Veysel Şimşek

Öküz çiti çekmez tezekli tarla,
Vursanda gamçiyi olmuyor zorla,
Bu hayat yürümez üç kuruş kârla,
Ne yazık çaresiz zorlayan köylüm.

Avucumla kıraca tohum saçarız,
Sonbaharda eker yazın biçeriz
Ne yapsak ne eylesek yine naçarız,
Uğraşı hayele zorlayan köylüm.

Üç eker toprağa yine üç alır,
Çalışır ter döker çaresiz kalır,
Aç doğar sonunda yine aç ölür,
Yüzü ak nefsini körleyen köylüm.

Köylüde marifet bitmez yazmayla,
Gün gelir toprağı işler kazmayla,
Yürümez bu işler ahkem kesmeyle,
Çaresiz naçardır terleyen köylüm.

Hani derler idi köylüm efendi,
Çaresiz be çare kalandır kendi,
Aç kaldı hep köylüm şehire indi,
Nerde efendilik zorlayan köylüm.

Zam üstüne zamlar gelir gübreye,
Yürümez traktör bak şu ibreye,
Hep sus derler gerçek sözlü dobraya,
Sessiz sakin yine zorlayan köylüm.

Veysel der; Soğuktur garibin yüzü,
Ağa parsellemiş ovayı düzü,
Kıraç topraklarda bırakmış bizi,
Çaresiz ne çare zorlayan köylüm.