Zordur.. Şiiri - İrem Aslan

Ben kimsesiz bi çocuktum,
Annem beni cami avlusunda bulduğu gün,
Bana özlüğü öğretti,,
O gün bu gün o hep benim annemdi,,

Ala bi göz çözmüşü küçücük ayaklarımı
Tek bi söz söylemişti,
Ahh benim ürkek yavrum,
zor hayat zor yaşamak..
Bilemezsin..

Zemheri ayazında söyler göğ
Ardından bulular ağlar,
Aynı şeyi söylerler annemle,
Zor yaşamak..

Bazen özleştiğimi düşünüyorum yaşamakla,
üzüm salkımının altında hatırlarım
Dedemin cansız bedenini teneşire koyduklarında
Gözlerimin kuruduğunu hiç akmadığını,
Orda öğrendim hayaa dair soğukkanlı yanımı..

Güneş süzülmüşü salkımın arasından,
Karanlığa doğru bakmışım yüzüne,
Bembeyaz sakallarından öpmüştüm,
Tüm herşeye rağmen müslümandı ya
Affetmiştim o ak sakallı dedeyi..

Kalbimin merhametine şahit oldum hep,
sesini hiç dinlemedim,
Aşka o kadar öksüzdü ki,
Tıpkı annemin cami avlusunda bulduğu çocuk gibi,
Annem zordur yaşamak demişti,
O içimdeki öksüz çocuk da zor aşk,,
zordur aşk..

Beni sorgulama güzel insan,
Sen git eşsiz benzemelerle
kendine cennet kurduğun dünyada eş değerini bul,
Ben korkuyorum o öksüz çocuğa bi kucak bulmaktan,

Sen bana güneşim diyorsun,
Ben korkuyorum,gün kokmaktan,
sessiz bir ırmak gibi ruhum,
Debisi ne olursa olsun çığlıksız sürükleniyor..
Benim annem güneşen öldü..daha ne söyleyeyim..