Zor zamanlarda aşka inanmak

Gülmeyi unutmadan
Ağlamayı utandırmadan aşk
Gecenin ve evrenin huzurunda
Aşkı kirletmeden zaman
Zor zamanlarda aşka inanmak istiyorum.

Beynime zerk edilen iblisin ruhunu
Bir zorunluluk olarak taşıdım bedenimde
Deniz gibi atardı ruhumdaki acıları zaman
Arkamda bırakırdım
Esmer gecelerde sarışın gözlerini,
Önümde açelyalar
Ve mutlu bir orman denizi
İşte diyordum, aradığım gerçek burada
Burada sana giden yolların haritası
Labirent bir ormanda buharlaşırken ruhum
Güneşin otağına oturunca aşk
Süzülürdü kalbimin izbelerine
Hayalimde kaybolan gerçek,
Aktı, kanımdan tortulanmış yalan aşk
Çölün serabını ağlatan
Öfkeyi bana geri vererek.

Geçtim,
Arsız sevdaların solgun sayfalarından
İndim beyhude akşamların çaresiz hatıralarına
Açtım yelkenlerimi
Başakların terinden boşalan sevdalara,
Tutuşan bir nehir miydi ki
İçimde kabaran sen
İndim esmer bir kadının
Zonklayan şakaklarına,
Orada bir tılsım değildi aşk
İvme kazanmış
Bir hayatın güzelliğiydi yaşamak.

Geceyi koklayarak hissedenler
Özgürlüğü siper ederek yaşıyorlarsa
Korkak bir nara atar vicdanlarının asi sesi
Öfkenin seli gündüzün hırsına,
Yaşıyorsak bizlerde varız derler
Örselenmiş duygularıyla
Vitrinlere kederli bakanlar
Onlar ellerini ovuştururlar
Hayatın derin akışlarında,
Aslında onları
Uzun soluklu bir koşu bekliyor
Uzayın koyu mavi bakışlarında.

Mutlu görünmem için
Aynaya bakıp ağlamam gerekir
O ağlayışlardaki hüznü yakalamak
Bir istiridye kabuğunda gizlenmiş
Akışkan mutluluklara dalmak
Bir kum tanesi içinde gizli dünyamda
Senin kudretin karşısında
Kendimi cihangir bir herkül sanıp
O aczin fiyakasıyla Bağdat’ı yakıp
Bir kan pıhtısından peydahlanmış varlığım
Aldanışlar çağında, beni sen sanarak
Beynime zerk edilen nifakları aştım
Aştım Kerbela akşamlarını
Aştım ezbere yaşayanların rüyalarını
Binnur eden bakışlarda ayıldım
Zorbela kurduğum bir cümle kaldı aklımda;
Varlığımı var eden kudreti unutmadan
Varlığımı var eden duygularımı utandırmadan
Zor zamanlarda aşka inanmak,ne demek anladım..

AKÇAY-OCAK/2008