Zor yaşamak Şiiri - Mustafa Parlak

Yaşamak sadece nefes almak mıydı…
Yemek, içmek uyumak mı?
Her nereye koysam
Sanıldığı gibi galesiz başımı…
Susuyorum.

Bu dünyaya ait hiç bir rüya
heyacanlandırmıyor artık beni
Dalgasız deniz gibi
Duruluyorum

Buraları terk edip
Gördüğüm şu engin yamaçlarda ki
kurulu evlerin birinde
yaşayışım geliyor
inanın tutamıyorum.
Tutamıyorum ruhumu, mapushanesinde,
Firar ediyor,
Bir resime kanıp gidiyor uzaklara..
gidiyorum…

Değdikçe kulağıma o dalgaların dövdüğü
kayalardan çıkan sesler;
Paramparça oluyor yüreğim,
Her parçamdan tekrar tekrar
Vuruluyorum.

Taştan demirden değilim ki
Bir can var, aha şuramda yaşar.
Vuruldukca kanar,
Bu beden daha ne kadar ah çeker

Gelin siz gelin kuşlar
Bir leş e dönmüş bedenim ne halde
Eşeleyin ve bulun kırıntılarını insanlığımın
Bırakın ortalık yere
Belki yeniden üflenir ruh
Belki doğarım yine anadan üryan
Kök olur, dal olurum
Bu topraklardan

Belki bir tuğla
Belki de tuğla ya çamur
Biraz da mütavazi
İşe yarar
Yeniden inşa olurum..

Zor böyle yaşaması…

Ya deli olmalı, ya ölmeli,
Ya da…
“Ruhunu eşeleyip yeniden inşaa etmeli”
Ve “İnsanı yeniden insan* etmeli insan…