Zor Olan Şiiri - Atila Yalçınkaya

Yaşarken kimsesiz olmak,
Ayrılığın koynunda uyumak,
Ayrılıkla uyanmak.
İç içe olduğun mevsimlerden,
Bahardan..
Kışa dönmektir zor.

Yakınlıkta uzak olmak,
Dört duvar arkasında hasretlik,
Cefadır kimsesiz gibi olmak.
Ve yalnızlığa yaslanma mecburiyeti.
Hiçbir şeye uyanmak,
Sınırlı hayallere dalmaktır zor.
En kısa mesafelere yürümek,
Zorun içindeki zorluklara direnmek.
Belirsizlik irtifasından düşmek,
Sana uzanan elin olmaması Zor olan bulmacalar

Suskunluğa haykırmak,
Uzatmak ellerini meçhullere,
Darılmak ümitsizce. Ve beklemek nede zor.
Boşluğa bakmak öylesine,
Cefadan azade olsan bile,
Cefadan müteşekkil heykel olmak nede zor.
Bulanık gözyaşının akışını dizginlemek nede zor.
Aşkın ise cefasına talipsin.
Narında kavrulması nede zor.
Azade olsan da her bir cürümden,
Terazilerde tartılmak nede zor.
Zor olan insan olmak.
Vakıf olmak her bir derde kedere,
Acılarla barışık.
Derdin mekânı olmak nede zor.

Atila Yalçınkaya
07.01.2017