Zor Bir Tutku Şiiri - Poyraz Karadeniz

Yine bir karanlık, odamda dolaşıyor gölgeler
Hasretinle yanan ellerimde bir soğukluk
Tüm gün seni bekleyen gözlerimde korku
Bedenimde yine anlaşılması zor bir tutku...

Rüzgar sert esiyor dışarıda yapraklar tutunamıyorlar dallarına
Yosunlar yuva kuruyorlar oturduğumuz kayaların üstünde
Güneş yeni doğuyor şafaktan ve sen geliyorsun hatırıma
Gözlerim kapanmak üzereyken dalıveriyor yeni doğan güneşe...

Yanlızlığı bana unutturan kuşlar yine geliyorlar..
Elleri boş artık beni anlatmaya kelimeleri kalmamış.
Yine yok sevdiğin diyorlar ve yine gidiyorlar.
Onları besliyorum günden güne seni bana getirsinler diye...

Ama olmuyor, seni bana kimse getiremiyor..
Bu kadın benim sevdiğim diyemiyorum..
Bunu kimse başaramıyor, yol gösteremiyorlar bu çılgına..
Tekrardan kapılar kapanıyor ve güneş batıyor...

Herşeyi yine aynı olan bir gece yolumu gözlerken,
Benim gözlerim yine kapıya gidiyor..
Sen geliyorsun hatırıma tekrardan en son bu kapıyı çekip gidişin!
Ve o kapıda kalan iz parlıyor gözüme..

Gece olduğunda yeni bir prens uyanıyor uykusundan..
Hasret,özlem,yas hepsi bir arada vuruyor..
Canımın son damlası kayıp gidiyor ellerimden..
Gözlerim kapanıyor açıldığında da herşey yine aynı..!

Tekerrürden ibaret sürüyor hayatım sen olmadan,
Ekmek taze olsa bile bayat..!
Su temiz olsada kirli...
Sürüyor hayatım sensizde ama süründürüyor..