Zor Bana Şiiri - Halil Gürkan

Yaklaşırken yolculuk yavaş yavaş menzile,
Ruhum cihana sığmaz, bütün alem dar bana.
Islandım gece gündüz nefsin günahı ile,
Zihnimi saran gaflet, sanki payidar bana.

Cehaletin narıyla ateşlerim öfkemi,
Bir yanım tövbe eder, bir yanım çeker kemi,
Hayrı şerre boğdurup taç ederim sitemi,
Nefsimin istekleri aşılmaz duvar bana.

İsyanımın peşinde pişmanlığı sürürüm,
Giyinir de hüsranı afakımı bürürüm,
Huzursuz gecelerde meçhul bir düş görürüm,
Eriştiğim sabahlar dayanılmaz har bana.

Ne nurlar saçarım, ne koyu bir zifirim,
Ne insan-ı kâmilim, ne de hâşâ kâfirim,
Herkes gibi dünyada ben de bir misafirim,
Dostummuş gibi şeytan Cennet’i adar bana.

Bedenim can kuşuna örselenmiş bir kafes,
Çoğu zaman boşuna gider aldığım nefes,
Ürpertir yüreğimi Sur’dan çıkacak o ses,
Sırat denen köprüde yürümesi zor bana.