Ziyaret Şiiri - Emir Gedikli

Bir gün iki dost ile durup vakti beklerken
Dedim dosta: "Bir evliyâ ziyâreti eyleyin."
Dedi: "Yok ki âb-ı destim mübâreğe giderken."
Dedim: "Ziyârette şartı yoktur ki âb-ı destin."

Tam varırken merdivanın kıyısında durdular,
Bir ihtiyar geldi, boynu bükük, pek mütebessim.
Dedi: "Evlat, sen de gel ki seni de görsün ruhlar."
Dedim: "Emmi, ben evvelce ziyâretimi ettim."

Doğrusu, çarıklarımı çıkarmaya üşendim.
Tutup kendi kundurasını "Bunlar da benim"
Diyerek ardını döndü, ben kendime gücendim.
Bu utanç ile duramadım, peşinden girdim.

Ol mübârek evliyâya el açıp duâ etti.
Bir yakarış, bin feryâd, bir saatlik münâcât.
Dedik duâya "Âmin", hele şükür ki bitti.
Sabır kıldık amma lâkin nefsimiz figân, feryât.

Sonrasında istikâmeti kapıya çevirdik.
Âb-ı desti soran yârenin girerek koluna,
Dedi: "Evlat, ziyârette gerekmez bu temizlik.
Ancak lâzım olur eğer değeceksen kitâba."

Bir hayret ki aldı beni, diğer yârene döndüm.
İdrâkında değil idi ne kendi ne kardeşi.
Dokundum omuzuna, kaş göz ile dövündüm.
Anlamadılar emmideki ulvî kerâmeti.

Veda etti bize, sordu: "Yolunuz nereyedir?"
Deyiverdik: "Efendimiz, üstadın dersinedir."
Dedi: "Âlâ, benim de Hüdayî hazretinedir."
Bir hayrete daha daldım, bilemedim nicedir.

Ol sohbetin akşamına ol hazrete gitmek,
Vâlidem ile berâberce ziyâret etmek,
Niyetimizdi oysa, kim idin sen mübârek?
Belki Hızır aleyhisselâm, belki Hüdayî hazret...

Hülasâsı, bizi dostlarına dost kılsın Mevlâ.
Hakîkat yolundan bizleri çıkarmasın dünya.
Bu da böyle yaşadığım bir kıymetli hâtıra,
Mânâsını idrâk etmeyi nasîb etsin Allah.