Ziyâret... Şiiri - Ulvi Ziya

Sessiz,seher vaktiydi; kuşlar hâlâ uyuyordu
Serin,saf bir havayı soluklanıp,yürüyordum
Tabiatın örtüsü gri renge dönüyordu
Hayâlimde,uzakta,bir mezarlık görüyordum...

Yaz sabahı; her bir varlık dinlenmiş,terütâze
Çimen,çiçek,börtü böcek; tek tek uyanıyordu...
Gece boyu tüm ağaçlar devâm etmiş niyâza
Gökten inen rahmeti içmiş,içmiş; kanıyordu...

Sevdiğimi kabrinde ziyârete gidiyordum
Birlikte geçirdiğim günleri yâd ediyordum
Aşk güzel,sevgi güzel; insanların mut kaynağı
En güzeli,muhabbete alışkanlık diyordum...

Aşk ve sevgi; çift vücutta,canla tenle sarışmış...
İliklere dek işlemiş ve kanlara karışmış...
İki insan birlik olup engelleri hep aşmış...
Sahrâdaki yalnız ağaç tez kurur,biliyordum...

Zaman çabuk ilerliyor,ben de ilerliyordum
Güneşin ilk ışıkları dehri yaldızlıyordu
Ne acı şey sevdiğinden mahrum kalmak diyordum
Benliğimi hüzün sarmış,her yanım sızlıyordu...

Er vakit asfalt yolda gelip geçen vâsıtalar
Bu ıssız,sessizliği bâzen ihlâl ediyordu...
Kamyonların üzerinde türlü sebze meyve var
Dolmuşlar,otobüsler; köyden kente gidiyordu...

Cennet benzeri manzara hiç bir şeydi gözümde
Güneş aydınlatırken,kederim karartıyordu
Endişeler birikerek tortulaşmış özümde
Mahzun kalbim gâh çok hızlı,gâh yavaş atıyordu...

Güneş yükseldi ufukta,hava oldukça ılık
Kırgın ve üzgün düşündüm:ne zor yârdan ayrılık
Böyle bir saat yürüdüm; karşımdaydı mezarlık
Eşim,işte bu yerde,bir kabirde yatıyordu...

Ağaçlar ve çiçekler arasında sinik taşlar...
Bu taş,topraklar altında başka bir âlem başlar...
Bu mevkîde sona erer dünyâdaki savaşlar...
Bu yerlerde; sanki,gizli bir nabız atıyordu...

Yolun iki tarafında iki bölüm kabirlik...
Beton duvar ayırmış; onlar,âhirette birlik...
Normal ölen bir tarafta,öbür kısım şehitlik...
Hepsi,rahmete gark olmuş,sessizce yatıyordu...

Geçmişlerimin rûhuna tek tek duâ ederek
En sonunda sevdiğimin başucuna giderek
Selâm verdim ve oturdum; fâtihalar okudum,
Çok ağladım ve inledim; inkâra var mı gerek?
Gözlerimden akan yaşlar yeri ıslatıyordu...

Daldım hüzün deryâsına; rûhum yorgun,ben yorgun...
Fırtınalı bir denizde yemiş gibiydim vurgun...
Dünyâ ile küsülüydüm,kaderim bana dargın...
Böyle tuhaf bir hâldeyken,sanki bilinmez bir güç;
Her zerremi ayırıyor,toprağa katıyordu...

Dedim; aydınlandı kabrin,haberin var mı gülüm? ...
Seni çok erken ayırdı benden bu acı ölüm...
İflah olmam ben artık; senden mahrum,yapayalnız
Rabbimiz böyle istedi; aslâ diyemem,zulüm...

Rahat uyu mezârında,ziyârete gelirim...
Toprağına yüz sürüp,belki biraz düzelirim...
Selâm sana,rahmet sana,rûhuna fâtihalar;
İnşaallah cennetliksin,bunu diyebilirim...