Ziyan Mesarif Şiiri - Seyfi Karaca

Ansızlık…
Zamansızlık….
Üvey durmus senle yaşayarak ölecekken
Aldırıp çaldırandan frensiz bir kamyon neyse,
Sarampolak nereyse sapangiden yol
Kement atmış lassodan firar
Ziyan..zibil..
Mesarifinin,
Filancanlar baskentine körlemesine örsemserseme
Cekişi zor bir agıta kalın zincirler atip ve soğuk notalarla
Kimsenin kimseye saniyesini bagışladığı yoktan noksan…
Takım kurup avaralığında insansiz iklim
Karşılıklı duelledo kendini vurana reddolunmuşluğun
Bugünlere kadar gelen çakal sevdası bulanik mola
Yolda koyarak kadim dostu gölgesini zarardayken ziyan
Degmez diye yani insan…aydan kovup günesi
Dağların altını dünya disina celen ve çimenin üstünü mezarla kaplayip,
Kor kora yangın yeridir
Göz kaş edip mutluymus gibiye tartisaraktan
Ruhunu tüccara belesten ucuzca verdiği gittigi
Elleri kendi bogazında gezeniymiş düttürü leylimin
Bastıkca azginligi tutusmus hınzır makinaya,
Fiyaka kestiren filme döner eğirdigi ip olup uzayan
Yedi göbek mirasyedinin talihinde binlerce küskün kanat ve telek
Egosu santiriktir sofrasi sefilin
….hop diye ucundan benzetip kendine ahbaba
Düdüklüden kulplu tekçalgıdan….
Tenceresini eyvallaha öttürüverenin

Seyfi Karaca…………..Nisan / 06