karanlığın istilasıyla korkup kaçan güneş...
güneştir insanı kendinden soğutan!
ateşten su emerken akıl,
kuş,kanadını bırakıp yürüyerek kaçar kafesten.
yılanın kalkan başını bir ağrı tutar
babanın yuttuğunu baba yerine evladı kusar.
taşı taş üstünde yıkayıp musallayı gömünce,
bütün ölüler hayatta kalır.
Kayıt Tarihi : 22.1.2007 16:39:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
TÜM YORUMLAR (2)