Zıt Şiiri - Ahmet Gökhan Taşöz

Zaman geçip giderken bu zulüm cennetinde,
Yine karardı gökyüzü,çekti efkar perdesini.
Sensizlik,bir daha yaktı içimi kül oldu kalbim.
Yokluğunda geçen saniye,saate bedel bu ruh halinde.
Ama boş,çaresiz ve aciz bu yalvarışlar.
Ben akarken zaman,geçerken saat,
Alışırım diye kandırdım kendimi,oyaladım umutlarımı.
Alışamadım güzelim yokluğuna, olmadı, başaramadım.
Ben fırtınada sandalındaki tek kürekli kayıkçı,
Ben tok evin karnı aç kedisi,
Ben hayattan beklentileri elinden alınan zavallı,
Ben kendi söküğünü dikemeyen aciz terzi,
Ben maça önde başlayıp maçı kaybeden takım.
Peki ben bunlarsam sen kimsin sevgili anlat
Bekle duygularımın katili, yardım edeyim sana.
Sen tek küreği ile sandalında bulunan adamın fırtınası,
Sen herkesi besleyip kediyi unutan insan,
Sen hayattan beklentilerimi çalan cani,
Sen aciz terzinin her bir söküğü,
Sen maça yenik başlayıp maçı çeviren takım,
Sen benim sözlükteki zıt anlam karşılığım.
Biz aynı dünyaların farklı kafalardaki insanları,
Biz hiçlik ülkesinin zengin kızı ile fakir oğlanı,
Biz aynı cümlede bir ifade etmeyen kelime grubu,
Biz bir filmin başrol oyuncusu ile figüranı.
Kısacası ben hüzün,sen mutluluk,biz ise bir hiç…