Zindandaki Özgür Deli Şiiri - Kevser Kılınç

Sonra birden yükselirim de arşa,
Meleklerin yanına varırım.
Açıp nasırlı elleirmi, tutarım arza;
Semada tek varık ben sanırım.

''İn aşağı'' der, gaiplerden ilahi bir emir,
Bulutların süzgecinden paslı ruhumu geçir.
Olduğum gibiyim, yahut oluklarım kir;
Ölümün hüviyeti sararsa bedenim aradan çekilir.

Bin dua,binyakarış ve yalvarış,
Hısımlarım, hasımlarım çoktan gitmiş.
Ben kalmışım bir tek, benmişim sakınış;
Esir düşmüş ruhum, esbaplarımsa terketmiş.

Madem ki topraktanım, madem çamur mayam,
Bu kibir, bu gaflet niyedir ey nefs?
Yaralarım hala açıkta yok ki saran;
Ömür dedikleri şey palavra, küllü yalan...

Cüzi irademe sığınarak dilediklerim,
Rabbimin külli iradesinden geçti çok zaman.
Ben ki aciz, ben ki zavallı bir zerreciğim;
Göklere sığmaz, anlatsam o Yaradan...

Sırtım öyle ağır, öyle ağır ki,
Günahlarım binmiş tepeme, sual sorar gibi.
Ayaklarım taşımaz karanlık gölgemi;
Aydınlık bir hüzün, aydınlık saki...

Makber... girift bir labirent sanki,
Gece... düşüncelerimi buharlaştıran bi ateş,
Yazıklar olsun sükuta, yazıklar olsun ki
Zulüme baş kaldıramayacak kadar keş!

Ölümü öldürdüm, sonsuzluk artık benim!
Serildi önüme yaşam bir mefta,
Maktul ettim onu, şimdi katilim;
Alay eder benimle hayasızca...

Meczup eyledi beni, içimdeki gam,
Sadakatim şaşırtırsa yerleri ve gökleri;
Bir garezi varmış gibi kovalar arkamdan,
yine de benim o ''zindandaki özgür deli''...