Zincirleri Kıra Kıra

göveren çiçekler günden güne soluyor
göğün karanlığı vuruyor üzerimize.
bense oturmuş yurdumu düşünüyorum
keder yürüyor mısralarıma gecelerce…

sonra,
zulme karşı bir bayrak göndere çekiliyor
çorak topraklarda bitiyor yeni nebatlar.
karanlık,
gözyaşına teşneyse de
hıncahınç doluyor yüreklere umutlar.
umuda boğuluyor gökyüzü,
umuda doğuyor tüm çocuklar.

yıldızsız gecelerde yurdumu düşünüyorum
içimden gelmiyor aşk şiirleri yazmak.
çünkü günbegün güzel olan her şeye
elini açıyor bu karanlık ve soğuk toprak.
ey canım kardeşim…
uykundan uyan da bir bak!
yazmak yasak,
yaşamak yasak,
düşünen tutsak…

ama bir gün
memleketimin meydanlarında
milyonlarla kızıl yürek
mutlak bir çarpacak!

çünkü
umutlara gök dolusu kin kusulsa da
yurdu çepeçevre yasaklar da sarsa
zincirleri kıra kıra savaşacaktır adalılar
karanlıklarla.
çünkü bin sevdaya bedeldir bu kavga.
ey kavgadan uzak kardeşim,
söyle bana:

‘’ben yanmasam, sen yanmasan, biz yanmasak
nasıl çıkar karanlıklar aydınlığa?’’