Zincir Halkaları Şiiri - İlknur Kavrar

Araf’tan Çıkış
Pamuk ipliğine bağlıydı hayat
Gidişler,dönüşler hep aynı
Ha koptu ha kopacak
Son nefesler verildi bir bir
Çırpınışlar bitti
Araf’ta kalan ruhlar
Yerlerini buldu sırayla
Dünyaya gelenler
Gitti,kalmayı beceremeden
Boranlar,depremler,korku dolu çığlıklar
Derken her yer karardı
Akşamın en karanlık anı
Başlayan her şeyin bitiş noktası
Bitmeli ki yeniden başlasın hayat
Güneş batmalı ki doğsun yeniden
Cehennem,Araf,Cennet derken
Geçti zaman
Bedeller ödedik günahlara dair
Ve işte vakit geldi,cennetin kapıları açılıyor
Ardına kadar
Yanmak yok artık,çırpınmak yok acıyla
Gül yüzlü can dostu bekliyor o kapıda
Gülen gözleri davet ediyor
Elleri sımsıcak uzanmış
Sessizce görmemi bekliyor
Bundan sonrası huzur
Sessizlik
Çağıldayan sular
Rengini bilmediğim çiçekler
Adına methiyeler düzülen cennetin ta kendisi
Sevgi mi,aşk mı,rüya mı bilmem
Belki yine pamuk ipliği
Ha koptu ha kopacak
Belki bir düş
Şimdi uyanılacak
Ama değer be gülüm
Mutluluksa eğer adı
Tek soluk için bile değer
Çağlayanın dibinde ıslanırken
Soldaki düş gezgini sağdaki
Göçebe bir ruh olsa da değer