Zili Çalınmayı Unutulmuş Kapılar

Ne çok beklerler degil mi?
Perdeyi aralayıp...
Bir gelen olsun diye...
Gözleri kapıda,
Bir garip hasret sarar yüreklerini.
Olur ya hani insan insana hasret kalkmışken...
Gönül görmek ister birbirini, Zamanı bahane,
Ruhlar daralmış,
Çalınmayı unutulmuş kapıların
Bir Fincan kahvenin kırk yıl süren hatırına...
Bir umuttur suyun kaynaması, Umuda dalıp beklerler...
Belki hani dedirten.
Zamanlar soğar çaylar kalır yine bardakta ...
Resimler anılarda,
Çoçukluklar sokakta derken.
Bu değerler yok olur. Anlayamadan gelip geçer zaman,
Ömür biter gider.
Yalnızlıkla konuşurken,
Sohbetlerinde doyulmaz hazlar yaratır, Çiçek, böcek, ne varsa özlenen konuşulur.
Sanki sevgiye hasret kalmışlığın özlemi yakar,
Bazı insanların unuttuğu, Elindekinin kıymetini bilmeyenlerin yaptığı gibi,
Azalan insanlığın yok oluşunu seyre dalarız...
Midemiz yanmaz bunlardan,
Yalnızlığı yaşayan yok ettiğimiz örf adetlerimizi izlerken,
Malesef bir insan sevgisini sığdırmak istemeyiz hiçbir yerimize.
Eskiye burun kıvıran yenisinin kıymetini bilemez.
Kocaman yaşamlar vardır, Kaybolmuş şekilde yok olan.
Böyle insanları unutarak,
Arayıp sorulmayan,
Kapısı çalınmadan bekleyen.

Bunların farkı şudur,
Mümkün değildir sevgiyle uyanmak.
Düşünceleri özlem kokulu, Anılar hatırlayarak biterm mi?
Anlatır anlatır bitmez mavi umutlara,
Koca bir yaşam harcanmıştır,
Çalınmayı unutulmuş ısız kapıların arkasında...
Dili sussa yüreği durmadan konuşur,
Anlam, mana aramadan.
Geçmişini hatırlatan, yaşanmışlık,
Dünden gelmiştir bugüne.
Hiçbir anlam vermeden,
Çıkarsız severler sevdiklerini,
Aşk kokan özlemlerden özlemleri,
Sarıp sarmayalan yüreğinden dökülenleri

8.08.2022
~Gülay Özdemir ~