Zil Çalıyor Büyüyorum Şiiri - Mehmet Cıngır

Köyümü gördüm dün gece rüyamda,
Bir yaz günü temmuz ortasında.
Rüya bu ya,yanımda çocukluğum da.
Dolanıyorum yeşil çamlar arasında.

Masmavi göklerin bakışında,
Soluklanıyorum bir pınar başında.
Bir acelecilik var pınarın akışında,
Kurumuş bir dudak bulma çabasında.

Unutuyorum kendimi,çocuk oluyorum birden,
Üstüm başım görünmüyor çamurdan kirden...
Bana ne amirimin verdiği işten,emirden?
Gözüm arkadaşımın yaptığı tahta arabasında.

Geçtim ovalardan,yemyeşil çayırlardan,
Uçtum sanki yüksek yüksek bayırlardan,
Bana ne geçimden,seçimden,evet-hayırdan?
Bütün canım çıplak ayaklarımın yarasında...

Masmavi gökyüzü avuçlarımın içinde!
Ay ve yıldızlar parmaklarımın ucunda,
Annem yemek pişiriyor odun ateşinde,
Sevdiğimin gözlerini görüyorum kömür karasında.

Keklik gibi sektim yarpuz kokulu dağlarında,
Kaygıdan uzak,türküler tutturdum bağlarında,
Nefes alıyor mutluluk çocukluk çağlarında,
Süzülüyor uçurtmam çocukluğumun dünyasında.

Kamyonlar geçiyor kıvrımlı tozlu yollarından,
Buz gibi suları geliyor karlı bellerinden,
Tutuyorum sevdiğimin ak ellerinden;
Dut,elma,armut,kayısı kokusu var havasında.

Çocukluğumdur hızla akan,sularda,
Mutluluğum artık çok derinlerde,kuytularda,
Yaşıyorum mutluluğumu ancak uykularda,
Zil çalıyor,büyüyorum tam mutluluğun ortasında...