Zihnimin Tavanı Şiiri - Kasım Kobakçı

Zihnimin tavanında, şimşekler çakıyor.
İlk adım, tembelliğin hükmünü bozdu.
Ektiğim her tarlada, başaklar taşıyor.
Duydum, devrim artık koptu.
Bu parıltı da nerden, ya bu yankı kimin sesi?
Hani emek bir pınar, başarı sonsuz bir aşktı.
Arttı denizin kumu, fikrin gerçeğe ilgisi.
Duydum, devrim artık koptu.
*
Ben buna yürürüm, ayaklarım yürür.
Hızım kesilse bile, umudum yürür.
Bir gümüş anahtar değer, en kilit yerine.
Nefesim bitse bile, mirasım yürür.
Yaklaşan zirve mi, ödül mü çözemedim.
Bir kere daha dene, bir öğren dur! diyemedim.
Hani emek bir pınar, başarı sonsuz bir aşktı.
Duydum, devrim artık koptu.
*
Göğümün boşluğunda, güneşler doğuyor.
Bu süreç, karanlığın devrini yıktı.
Gezdiğim her kıtada, yeni çağlar başlıyor.
Bildim, dönüşüm artık aktı.
Bu renkler de nerden, ya bu ahenk neyin süsü?
Hani bilim bir fener, uygarlık sonsuz bir köşktü.
Çoğaldı nehrin göle, ustanın taşa etkisi.
Bildim, dönüşüm artık aktı.
*
Ben bunu anlarım, aklım anlar.
Dünüm sussa bile, yarınım anlar.
Bir keskin kalem değer, en beyaz kağıda.
Gözüm şaşsa bile, vizyonum anlar.
Görünen ufuk mu, zafer mi bilemedim.
Bir satır daha yaz, bir oku geç! diyemedim.
Hani bilim bir fener, uygarlık sonsuz bir köşktü.
Bildim, dönüşüm artık aktı.
*
Ruhumun derininde, volkanlar taşıyor.
Şu oluş, duraklamanın ipini kesti.
Baktığım her yönde, binalar yükseliyor.
Sezdim, ilerleyiş artık esti.
Bu melodi de nerden, ya bu ritim neyin nefesi?
Hani sanat bir kanat, estetik sonsuz bir meşkti.
Yükseldi notanın saza, rengin tuvale sevgisi.
Sezdim, ilerleyiş artık esti.
*
Ben bunu kurarım, ellerim kurar.
Gücüm yetmese bile, planım kurar.
Bir sağlam tuğla girer, en temel yerine.
Vaktim kalmasa bile, çırağım kurar.
Gelen aydınlık mı, şölen mi seçemedim.
Bir taş daha koy, bir yont bırak! diyemedim.
Hani sanat bir kanat, estetik sonsuz bir meşkti.
Sezdim, ilerleyiş artık esti.
*
Ömrümün bahçesinde, ağaçlar büyüyor.
Bu hasat, kıtlığın kökünü kazdı.
Girdiğim her kapıda, kilitler sökülüyor.
Gördüm, büyüme artık sızdı.
Bu bolluk da nerden, ya bu bereket neyin sesi?
Hani niyet bir ok, hedef sonsuz bir aşktı.
Büyüdü tohumun yere, meyvenin dala hevesi.
Gördüm, büyüme artık sızdı.
*
Ben buna erişirim, ruhum erişir.
Yolum uzasa bile, sabrım erişir.
Bir parlak ışık değer, en koyu derine.
Dermanım bitse bile, azmim erişir.
Duyulan alkış mı, yankı mı bilemedim.
Bir adım daha at, bir tırman çık! diyemedim.
Hani niyet bir ok, hedef sonsuz bir aşktı.
Gördüm, büyüme artık sızdı.