Zihnimden Arda Kalan Şiiri - Erva Özbaba

Neden hep insanlar tuttuğunu sanar?
Bir dileği ya da bir balığı
Özgürce süzülmekten, yüzmekten bıkmışlardır belki de
Oltanın ipinde sallanan balıklarla
Urganlıların farkı da bu olsa gerek
Kimi derin sularından bıkıp atlarken yemlere
Kimi de dilenenlere kavuşmak için kanatlandırır ruhunu.
Ya ölünce sürdüremezlerse sevgiyi
Ya ölünce sevmeyi unutursak!
Ki ölüm morlandırılmış ruhlara son değil
Sevilmeyi sevdiğini, gerçekten sevmeyi bırakınca anlıyormuş insan
Anlamsızlaşan günlerin ortasında kalıp haykırırken kalplere
Sanrıların ucu bucağı görünmezken civarda
Tekmeler günübirlik bekler seni
Ve onların ardından gelen kırıklıklar,
Düzinilerce parça sığmaz olur yerlere
Zihninden gülümsemeleri silemezken.
Daim olan hikayelerin sonunun gelmediğini
Kalbimin prangalarını sayarken anlıyorum
Çuvallar yan yana dizilmiş
Hazana dayanamayan yapraklarla dolu,
Eski şiirler gibi savrulurken sokaklarda
Toplanıp doluşmuşuz beraber bir çuvala
Aynalardakini bile tanıyamazken artık
Zihnimden arda kalan tek silueti de
-hak edememişim zaten, en başından-
Bütün satırların ardında yatan sebep
Ağlayışlarımdan habersiz.
Haberi olduğundan beridir
Gece bile gününü çıkaramaz olmuş
Mazinin karanlığından.
Birkaç günlüğüne açan çiçeklerin kokusu
Güvercin tüyleriyle yayılmış
Senelerin yolunda eskimeye bırakılmadan.
Unutulmaya yüz tutmasın diye sorulmuş sorular
Geceler boyunca uçuşanlara.
Bulutlara erişilirse;
Gönüllerdeki çöller yeşeriverir birden
Zehirlerimizin çevresinde.
Ki yaşantıma böylesi gelmemişti baharların
Bunu sensiz sabahları karşılarken anlıyorum.
Hayali elleri tutmadan önce
Ölüm çağrısı geliyor göklerden.
Atlarımız tökezlemeye başlıyor
Ve hisler söndürülüyor, bekleyenler tarafından
Bekleyenleri bekletmek bizim harcımız değil
Beklemek bizi yormaz, yoğurur.
Belki aylarca belki de asırlar boyu...