Zihnimdeki Zincirler Şiiri - Rüstem Badı ...

Senin yerin burada değil,
Bu evdeki duvarlar,
Sana yabancı, seni sarmaz.
Ben de, yolları terk ettim,
Birer birer kaybolan izlere,
Ve kendimi zincirlerle sardım,
O eski sesler peşimde,
Ama hâlâ seni bekliyorum.

Delirme,
Sonsuzluk, içindeki çığlıkları duyar.
Ama ben, her gece
Bir başka türlü kırıldım.
Kırıldım, çünkü her düşümde
Seni gördüm,
Ve her uyanışta
Bir parça daha kayboldum.

Beni sevmeye çalıştın,
Ama ben, seni sevmek için,
Çok geçtim.
Beni sevme, dedim,
Ama sen yine de sevdin,
Ve ben, her defasında
Biraz daha tükendim.

Zihnimdeki zincirler,
Bir çözülmeyen düğüm gibi,
Beni çeker, seni arar.
Ama her arayışta
Bir adım daha kaybolurum,
Ve ben, seni her bulduğumda
Biraz daha silinirim.

Gittim, sonra döndüm,
Birer birer kaybolan zamanla.
Ve her zaman,
Bir adım daha senin izinde,
Bir adım daha kaybolan rüyada
Beni, ben olmaktan çıkaran bu zincirler tanıdı.

Belki de,
Bir kez daha sevme beni,
Ama bil ki,
Zihnimdeki zincirler,
Sonsuza kadar seni arar.