Zeytin Ekmek Yiyorken Seninle Ne Mutluyduk

Zeytin ekmek yiyorken seninle ne mutluyduk,
Parasızlık, pulsuzluk bizlere vız gelirdi.
Her gelecek gün için önceden umutluyduk,
Yıllar bize günlerden daha da az gelirdi.

Yok dışarda kar varmış, yok toprak buz bağlarmış,
Yok açlıktan gün gelir içimiz kan ağlarmış,
Ayakta yok, başta yok, cepte kuruş kalmamış,
Acılar birer boş söz, elemler saz gelirdi.

Senin için ben vardım, benim için bir tek sen,
Saniyemiz geçmezdi sevmeden, sevişmeden,
Bizim sabahlarımız başlardı ta geceden,
Karlı, buzlu geceler sımsıcak yaz gelirdi.

Katıksız aşlar bize ballı börek, lokumdu,
Gelip geçen mevsimler bize bir tek yudumdu,
En uzun yollar bile bize bir tek adımdı,
Yol sürüp uzandıkça bizlere haz gelirdi.

Yemyeşil yer bizimdi, masmavi gökler bizim,
Hesabını tutardık kalbur kalbur yıldızın,
Sahipleri bir bizdik her ovanın, her düzün,
Göklerin gürlemesi cilveyle naz gelirdi.

Her tufan bir damla su, her fırtına fısıltı,
Ovalar avuç içi, çağlayanlar sızıntı,
En büyük acı bile bize sanki raslantı,
En büyük kaya bile bizlere toz gelirdi.

Uyandırdı düşlerden aramıza girenler,
Ne muhteşem günlermiş meğer geçen o günler,
Şimdi her yanımızı sarmış sonsuz elemler,
Bir yıldız kayıp gitse başka yıldız gelirdi.

(BİR YORGUN FIRTINA isimli hece şiirlerinden > 70-71/100)