Zeytin Ağacı Şiiri - Hüseyin Çıtak

Duracaksın.
Kimsenin bilmediği bir zeytin ağacı gibi.
Saracaksın toprağı
Bilmeyecek kimse.
Parıldayan bir göz, buharlaşan bir nefes,
Varmasa da dibine kimse,
Herkese gereceksin kanatlarını.
Toprağa karışanları duyacaksın.
Varacak dallarının hışırtısı,
Issız çayırlara, engin denizlere.
Meyve vermek için değil,
Bir şahine tünek olmak için değil,
Varlığının kendisinden,
Kaybolmayan özünden dolayı duracaksın.
Köklerin ulaşacak,
Yeni doğan bir bebeğin kollarına.
Yankılanacak semada varlığın.
Ancak biri duysun diye değil.
Herkes duyacak dalından düşen yaprağı.
Anın içinde duracak her şey.
Hissedecek insanlık,
Ancak bilmeyecek.
Evreni duyanlarla bir olacaksın.
Dalların varılmamış bir zirveye uzanacak.
Tohumun yeşerecek insanın özünde.
Çalışacak her bir parçan,
Erecek tüm varoluşa.
Gövdende gezen karıncadan öte,
Çöllerdeki bütün kum taneciklerinde,
Kendini göreceksin.
Ne zaman ki,
Sen, sen olmadığını fark edince,
Ötesinin de olmadığını göreceksin.
Ve sadece,
Duracaksın.