Zeynep Nilgün Gökçeöz Şiirleri - Şair Ze ...

Sevgiler dilsizdir
Bakışlardaki kavuşmalarda,
Sensizlik sessizlik olur
Kıvranıyorken gecikmiş zamanlarda,
Bir hasret rüzgarı
Sarmalar düşlerimi,

En güzel şiire adanmışsa kalemim
Kalbim hala güneşe mucizeler yazıyorsa
Ürkek hecelerimin karanlığında
Sükûtum aşka selam duruyorsa
Bin şiire söz olmak
Boynumun borcu olsun.

Zaman doldu artık,
Elbiselerim bile eskidi,
Dolaptaki giyecekler
Sanki yüz yıllık gibi
Küf kokusuyla karışmışlar,
Buram buram maziyi anlatıyorlar.

Kaç kez son dedim….
Kaç kez söz verdim kendime…
Ve kaç kez yemin ettim
Yüreğimi infaz etmeye……
Söz çürüdü……

Bütün mevsimlerin ilk müjdesi gibi
Ayak seslerimi duyurmak istiyorum büyüleyen aşklara
En cesur günlerimin ardından
Zamana geri dönüyorum
Bambaşka duygularla oturuyorum penceremin kenarında
İkindi vakitlerini saklayan bulut perdelerimle

Gökyüzünü araladım..
Mavi bir sevda baktı yüreğime…
Telaşlı gündoğumunun
Uykusuz gözlerinde sevişti kelimeler…
Eğilip öptüm
Güneşin kuruttuğu dudaklarını

Yaşamın yeşeren dallarından birine uzandım bu gün. Çok yükseklerde gibi görünse de dokundum. Dokundum ve ürperdi bedenim..En uçtaki tomurcuklar gülümsüyorlardı bana.. Sanki uzun zamandır özlediğim baharın geldiğini, zamansız yaşansa da her zaman bir bahar olduğunu anlattılar bana..Güneş daha parlak, sıcak ve umut doluydu.. Sıcaklığını uzattı.. Avuçlarıma aldım öptüm, okşadım. Kendimi bıraktım onun kollarına. Huzur doluydu bedenim, ruhum. Herşeye rağmen içimde bir sevinç vardı.. Çocuk gibiydim...neye bakacağımı, nereye koşacağımı şaşırmıştım. Önüne binlerce oyuncak bırakılan çocuğun gözleri, yüreği vardı. Koşmak istedim durmadan, arkama bakmadan. Haykırmak istedim karşıdaki dağlara. Kucaklamak istedim sonbaharın renklerini. Sımsıkı sarılıp ağlamak istedim. Çünkü sonbahar bana özlediklerimi, unuttuklarımı hediye etmişti..Bunun için sevdim sonbaharı. Bunun için kapattım gözlerimi güneşin batışına ve bunun için hüzünlendim güneşi uğurlarken..Çalınmış zamanlarımın vedasını hatırlattı bana..Sonra derin bir sessizlik kapladı her yeri. Sustum.. sustum fakat yüreğimin dili hiç susmadı ki..Hala coşkuyla bağırıyordu iç duvarlarımda. Bana sus derken o deli gibi haykırıyordu. Çığlıkları duyulacak sandım.. Elimi yüreğimin üstüne bastırdım..O an fark ettim..ellerimde titriyordu. Tıpkı içim gibi.. İçime hapsettiğim kırgınlıklarımı unuttum bu duyguların gölgesinde. Daima güçlü görünmek zorunda olduğum maskemi çıkarıp attım bir kenara..Kendimi bıraktım gölün sularına. Ruhumu, bedenimi yıkadım, gözlerimi kapatarak tüm sıkıntılarımı orada bırakmak istedim. Her şeyi unutmak istedim o anın dışında. Kimsenin görmediği bilmediği gözyaşlarımı bırakmak istedim gölün kıyısına..Sessiz haykırışlarımla kanayan geceleri bırakmak istedim gölün sularına..Bir daha dönüp almamacasına. Sustuğum gecelerin çığlığı olmak istedim gün batımında.. Beni bırakma dercesine.. Hatta yalvarmak istedim güneşe giderken beni de götür diye..Sonra yine sustum. Çünkü susmak bir kaderdi...Kadere karşı gelmek bana ağır gelirdi…

Ve ben içimdeki hapis duygulardan birini özgür bıraktım. Onun peşine takıldım koştum ağaçların arasında..Belki kaybolacağım, belki düşeceğim, belki dallarım kırılacak.. Olsun diyeceğim.. Hiç değilse yaşayacağım ve öyle öleceğim..

İşte güneş batarken beni esir alan duygular böyle aktı gitti gölün derinliğine. Bir gün diyerek.. Yeni bir umuda gülümseyerek..veya ay ışığının şavkını bekleyerek..

Gecenin en derin yerindeyim
Bir yanım yıldızlarla
Diğer yanım düşlerle dolu
Aslında sabahı bekliyorum
Yüreğime eşlik eden kusursuz özlemlerle
Bütün karanlıkları ardıma alarak

Üşüyorsan eğer
Bilki özlemin var..
Bilki pencerenden gülümseyen rüzgar
Kışa sevdalı…

Uyanıyorsan gece yarısı

Bir okyanusa dalmak gibi,
Yada sonsuzluğa uçmak gibi,
Yıldızları tutmak gibi
Beni sevmelisin.

Düşlerinde ki ben gibi,