ZEYNEP AKGÜL HAYATI
Ankara evim, vatanım
Doğduğum yer, öz ilim
Ayları, yılları devirdim
Sokaklarında, yollarında.
Büyüdüm “adam” oldum
Unutmadım “bizim elleri”
Giderim, bırakamam; duramam
Görmeden, öpmeden o mübarek “ana elleri”
Ama uçtum gün geldi yuvadan
Bir dişi kuş oldum “yuvayı yapan”
Şenlendi yuvam üç güzel yavruyla
Bense kol, kanat,sevgi, şevkat
Sonsuza kadar…
Anam-babam sevdalıydı
Vatana, millete, yaradana
Verdi cevherini biz evlatlarına
Dileği ve öğüdü atalarımın
Tüm zürriyeti bu minval üzre
Yürüsün sonsuza…
Sevgiyi, saygıyı, adaleti,
Dürüstlüğü,hakkaniyeti
Taşıdım anne ve öğretmen
Zeynep(ben): evlatlarıma
Ne mutlu bana, ne mutlu bana…
29-12-2006
Dönülmez akşamın ufkundayız.Vakit çok geç;
Bu son fasıldır ey ömrüm nasıl geçersen geç!
Cihana bir daha gelmek hayal edilse bile,
Avunmak istemeyiz öyle bir teselliyle.
Geniş kanatları boşlukta simsiyah açılan
Ve arkasında güneş doğmayan büyük kapıdan
Devamını Oku
Bu son fasıldır ey ömrüm nasıl geçersen geç!
Cihana bir daha gelmek hayal edilse bile,
Avunmak istemeyiz öyle bir teselliyle.
Geniş kanatları boşlukta simsiyah açılan
Ve arkasında güneş doğmayan büyük kapıdan
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!