(Savaşın mağduru çocuklara)
Al beni de oyununa çocuk,
İstersen ebe hep ben olayım!
O masum tertemiz yüreğine çocuk,
Girip ben de sen olayım!
Beni pek öldürür,
Mayın üzerinde yürümek.
Ve bir de,
Yatağımda ölümü beklemek.
Çarpışmak isterim düşmanımla.
Aşkına yaratmak için her iki cihanı,
Kün fe yekün emriyle aleme ferman düştü.
Eşsiz bucaksız o kainatı korumaya,
Azami gayret ile bizlere derman düştü.
Taksimatı yapmış yaradan kulları için,
Bildiğim budur eden ettiğini bulur.
Dünyada bile kalmaz kimsenin hakkı.
Bunlar kul için burada prova olur.
Asıl etme bulma oradadır inanki.
Kul unutur ama Mevla unutmaz.
Ne sendedir ne bende aşiyan,
Daha ne kadar duracağız?
Beklemek gençliğe ziyan,
Pişman olup dizlere vuracağız.
Bırak artık bu kavgayı, hiddeti,
Kimileri kafa tutar Adem ve Havva’ya.
Kimi neden doğdum der çatar ana-babaya.
Kimi de çaresizce yasak koyar elmaya.
Hiç gerek yok kimsenin günahını almaya.
Sen af yolunu tut, en güzel şekilde çağır.*
"Ben Müslümanım" demekte değil iş,
Hakiki Müslüman olabilmekte.
Sen indiremediysen gönlüne imanı,
Fayda mı var sana bu alış-verişte.
Dünyada iken sevdiklerin,
İnsanlardan kimileri vardır çok güzel konuşur,
Cümleler ağzında güzel güzel buluşur.
Söylediklerine bakarak alem adam sanır,
Akın akın insanlar meclislerine doluşur.
Falancayı çok severim der harika bir insan,
Bir gemi yapılmış,kocaman mı kocaman.
Titanik'ten büyük,Grand Princess'ten yaman.
Bilinmiyor geminin yapılış tarihi,
Bilinen şu ki; İnsanlık tarihi kadar eski.
Bu gemi karaya hiç oturmazmış,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!