Mademki gamsız biriyim şu âlemde;
Ben suçluyum, beni atın ateşlere...
İşte boynum, ferman edin bir kalemde
Ben suçluyum, beni atın ateşlere...
Bombalar emerken gözlerin yaşını
En çok sevdiği hizmet, yoksullara yardım hizmetiydi. Nitekim bir gün yine davet ettiği yoksullara önceden hazırladığı yardımlarını sırayla dağıtmış, alanlar da sevinçle evlerine dönmüşlerdi ki, tam o sırada uzaklardan koşarak gelen bir başka yoksul, dağıtımın bittiğini, kendisine verilecek bir şeyin kalmadığını anlayınca oraya yığılakalmıştı. Şefkatle baktığı bu yoksula da:
— Üzülme dedi, sana da bir çare bulabiliriz. Bulduğu çareyi de hemen orada anlattı. Buradan doğruca Medine çarşısına git, ihtiyaçlarını satan dükkanlara gir, ne lazımsa al, sonra de ki: 'Mal benim borç Resulullah'ındır! .'
Yoksul adam, tereddüt edince de tekrar etti. Unutma dedi: 'Mal benim borç Resulullah'ın diyecek, gerisini düşünmeyeceksin! ' Böylece yoksula verecek bir şeyi kalmayınca borçlarını üstlendi, mahrum kalmasına gönlü razı olmadı.
Mütevazı olmayı, vazgeçilmez vasfı kabul etmişti. Bu sebeple misafirlerine bizzat kendisi hizmet eder, ikramda bulunurdu. Bir gün çölden gelen biri, 'Kim bu insanların büyüğü? ' diye sordu. O sırada misafirlerine bardaklarla içecek ikram ediyordu. 'İnsanların büyüğü insanlara hizmet edendir! ' diye cevap verdi. Bu sözüyle hem büyüklerin insanlara hizmet edeceğini ifade etmiş hem de aradığı kimsenin kendisi olduğuna işarette bulunmuştu. Zaten hizmet edilmeyi değil, hep hizmet etmeyi sever, hizmeti tercih ederdi. Nitekim bir yolculuk dönüşünde herkes hurmalıkta istirahate çekilmiş dinlenirken, bazıları onlara yemek hazırlamak üzere harekete geçmişlerdi. Biri, yemek yapayım, biri, su getireyim, derken biri de ben de ateş yakayım, deyince, 'Öyle ise ben de odun toplayayım.' dedi. Biz bu hizmetleri yaparız, siz istirahat buyurun, diyenlere de:
-Bilirim ki sizler bu hizmetleri yaparsınız, ama ben hizmete seyirci kalmayı değil, hizmete iştirak etmeyi severim, diyerek kalkıp odun toplayarak hizmet edilen değil, hizmet eden olmayı tercih ettiğini göstermiş oldu.
Komşularının yemediğini yemez, giymediğini de giymezdi.
Bu aşk maratonunda yorarız zamanı
Asırlara sığmaz bu sevda bu iştiyak
Enginlerde gezenin engindir limanı
Zamandan zamana akarız çağlayarak
Ne de açgözlüymüş meğer şu midelerimiz
Ki onu doldurmak için geçiyor günlerimiz
O mu bize hamal, biz mi ona; anlamadım gitti
Sahi, neye yarar ki şu koca kellelerimiz?
Ölüm gelince böyle bomboş kalıyor ellerimiz…
Aralık 2009
Her ne kadar solduysak da umudumuzu yitirmedik
Zira bu enkaz içinde bu çiçeği biz bitirmedik
Hakikat güneşine bulutlar sadece gölge eder
Güneş aydınlatacak dünyamızı kıyamete kadar
Bulutlara takılıp kalanlar güneşi görmese de
Güneş ışıklarıyla girer gözbebeklerine kadar
Betonlara sıkışmış ruhumuz
Uzak görünüyor kurtuluşumuz
Feryat etsek duyulmaz ki
Gittikçe azalıyor umudumuz
Gökler bize uzaktı zaten
Şimdi yer de yabancı bize
Genç dediğin ilimden ve edepten pay almalı
Âlem düşerken çukura; o, zirvede kalmalı
11-05-2006
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!