Zerya (buka barane) Şiiri - Kadir Ercik

Zerya…
Yalçın dağlara sığınmış tükenen kadın,
Yoksulluğun eşiğinde rastladım gözlerine,
Avuntusu yok sensiz geçen yılların,

Zerya…
Sararmış yapraklar arasında biten ağıt çiçeği,
Tut elimden; çıkar şu yorgun bedenimi n’olur,
Gökyüzünün dağlarla buluştuğu gözlerinden.

Zerya…
Yağmur yağar, yürüdüğün sokaklara inceden,
Kaçar gibi çocukluğum, yarım kalmış penceremde,
Akşam olunca; ya sen bende, ya da ben sende.
Gamzelerin hasrete döşek sermiş mehtap şimdilerde,

Kadir ERCİK