Zerda Şiiri - Ömer Çavdar

|

Zerda yürek yamultur bu sevda ışıksız odada
İki gözüm mum oldu seni yazıyorum gecenin karanlığında
Bu şiiri okursan bir ara
Sen benim yazamadığımsın hatırla sonra

Yaşamak varken uçsuz bucaksız zamanda
Aşkın baharında ölmek nedir Zerda

Savaşmadan gazi oldu dediler
Kimse Zerda oldu demedi
Sen etti bu sevda beni, bir bilseler

||

Her seferinde düşürdün bıraktın yere
Bağıra bağıra gezdim sokak, mahalle
Bitsin artık yanayım alevle
Vazgeçiyorum artık döndüm küle

Atın nalı yoksa koşamaz
Karınca kışı geçirmeden çıkamaz
Aşıklar buluşmadan yaşayamaz
Kalp ruhtan kaçarsa ölür Zerda ölür

Sevdam dile gelse ezber bozardı kekemeye
Yok ki izahı aşkın romanı olmuşsa bile

İçimde hayal yolcusu sendin
Durmadan koşup gittin
Giden sensen hala neden bendesin

|||

Gün gelir kalemim konuşursa
Sallanmadan bir enkaz oluşursa
Bil ki kalemimin depremidir
Bu sana olan son şiiridir

Yokluğunun rüzgarını cereyan yaptılar
Hasta oldum yatırdılar
İlacımı reçete sandılar

Sensiz güne gün demem
Senin koklamadığın güle gül demem
Sen yoksan, bana var demem

Altındın değer sandım her şeye
Gitti bu sevda vurdu beni yerden yere
Son duraktın, son kez durdum baktım
İnmiştim artık, sen de binmiştin
Sonra duydum ki siren çaldı
Dediler ki son Ankara treni kalktı