Zenne ve babası Şiiri - Atilla Durukan

dün gece canım sıkkın moralim de bozuktu,
şöyle bir çıkıp, canım, gezmek istedi,
üç beş kadehle, efkarı dağıtmaktı niyetim,
ana caddede bir yere saptım,bilemedim yönleri,
önce sola, sonra saga dönüp, kendime geldim,
koca binalar arasında bir virane çıktı önüme,
kapısında meyhane yazan yere girdim.
dışı iyi, içi yıkık pejmurde, ve dökük,
bir tarafta üç beş masa,diger tarafta,
sandalyasız büyük bira fıçıları.
şark köşesi diye yere serilmiş, kirli yataklar,
bir köşede üç beş kişi içmekte esrarı,
diger köşede bir kadının bacaklarında iki erkeğin elleri.
yavaş, yavaş kafalar bulunmakta,
derken, açıldı birden kapısı meyhanenin,
kapıda bir kadın, hem de hamile,
yanında bir çocuk hemde kız,
beş on dakika sonra kadın girdi içeri.
başı önüne eğik, yüzünde hicabıyla,
belliki çok perişan çaresiz idi.
kadın son bir hamleyle başlandı söylenmeye.
rıza.. nedir bu halin,yokmu utanacak yüzün,
bende, çocuklarda kaç gündür açız,
evlere emizlige gidemez oldum, yok ekmek alacak param.
bunca yıl çalışmadın, hep beni çalıştırdın,
düşündü biraz rıza, bir yudum alarak,
sonra birden bagırdı açtı agzını rıza,
kin ve nefret soluyan şarap kokan agzından,
döküldü kelimeler yıkarak duvarları.
-defol git, orospu, boşsun benden diyerek,
ertesi gün doğurdu kadın, zenne denen çocuğu.