Zengin Fakir Çelişkisi Üzerine Gözlemler

Yaşam da en çok zengin kelimesine ve bu kelimeye yüklenen anlama karşı koyduğum mesafeyi hiçbir olguya karşı koymadım.

Bu yargıya zulmün karanlık sicilini bir ömür harcayarak ve gözlemleyerek vardım.

Zulüm üreten zenginlik ve araçlarına karşı durdum.

Zengin zulmünün ilgi alanı fakirliktir. Soyguncu düzenler o fakirliğin sırtına bir yük olarak düzen kurarak zulmünü sürdürür.

Oysa etik ahlakın gönlü zengin insanların yaşadığı zamanlarda fakir, kendini başkalarından üstün gören ve daha fazlasını sürekli isteyenlere denirdi. Bu tanım bugün gününüz zenginlerini anlatıyor değil mi? O zaman sormak gerekir; kim fakir? Kim zengin?

Yaşadığımız dünyada fakir kelimesinin tam tersi bir anlamı var. Hakkı çalınan ve muhtaçlığı sömürü konusu olan masum insanlara fakir diyor dünya çetesi.

İhtiyacı kadarını isteyen insan zengin insandır. İnsanın ihtiyacı fazlası yaşamın tüm paydaşlarının hakkıdır.

O hak günümüzde yaşamı tehdit edenlerde toplanmış hak sahipleri bu zulme karşı birlik ve beraberliğini kaybetmeye yüz tutmuşlar.

Günümüz dünyasında ihtiyacı kadar isteyen insan örneklerinin hiç kalmamış olması böyle bir insan olabilir mi durumu insanlara bu sebeple ilginç gelmektedir.

Çalarak yığdığı maddi külfeti kendisinden sonra hatta varlığında paylaşmak için miras kavgasına tutuşanlar hangi ahlakın ürettiği insanlardır?

Hazıra konan kendini bilmez bir kaç görgüsüzün zengin adı altında özentisi içinde ötekilerinde onlar gibi olmak adına köşe dönme dolapları bardağı taşınmış durumda.

Zengin adı altında üretilen kötülüğün suçlarına bulaşmamış veya istemese bile bu gaddarlığa hizmet etmeyen insan bırakmadılar.

Mülkiyet en büyük esaret üretme aracıdır.

Günümüz insanının bir tek aldığı nefese sayaç takılmadığı kaldı. Yarın oksijen satılmaya başlandığı gün yaşam herkes için acı bir son ile bitebilir.

Hırsın gücü eninde sonunda insanın kendine yeter.

Fiyatı olmayan bir değer kalmadı.

Her değer aşağılık bir fiyata satıldı.

Satılan ise insanlık ve tüm değerleri oldu.

Böyle bir zulmün seyircisi olmak bile büyük bir utançtır.

İnsanlığı bu bataklıktan çekip çıkarmak ise mucize olarak görülüyor. Oysa mucizelere kendini kaptırarak bu cehaletin bir eseri olduğunun farkında bile değil günümüz insanı.

Gelişmeyi ve yaşamda başarı anlayışını sapkın bir yöne taşıdılar.

Doyumsuzlar doyumsuzluk pompaladılar yaşama.

Son ana kadar da bundan vazgeçmeyecekler.

Yıkmayı başarı sayanlar saygı duyuyor ise biz neyi kime nasıl anlatabiliriz ki?

Kin, hile ve hırs duygusu içinde bir yaşam nerede ve nasıl bir yol alır veya nasıl durabilir?

Bu yükü üzerinde taşıyan doğanın canı ve sabrı yok mu sanılıyor?

Kendine ve bu suça çok fazla dahil olmamış misafirlerine karşı aman vermeyen bu zulmün sonu gelmez diye bir düşünce mi hakim?

Kendimizle yüzleşme yeteneğimizi bile kaybetmişiz.

Hatta daha fazlasını kaybettiğinin farkında olmadan yaşamda sürüklenen insanlardan çare bekliyoruz.

▪️Önder Karaçay ▪️