Zemzem Suyu Şiiri - Gencay Coşkun

Buğulu gözlerine
Derinden dalıyorum
Ellerim sebepsiz yere sana uzanıyor
Sanki dün gibi
Benimsin gibi
Rüzgar alıyor parmaklarımı birden
Acı bir hatırlanışla silkiniyorum
Küsüyorum
Çarpıntılı kalbim
Asırlar sonra yeniden
Kıpırdanıyor
Dal budak salıyor
O gülüşlerinde
İç yaralayan bakışlar
Zamanı sorgular gibi
Tekrarı olmayacak bir daha
Öldüren sohbetler

Küçücük bir benin vardı
Gül beyazı yanaklarında
O ben hiç benim olmamıştı
O ben hiç ben olmamıştı

Göz göze
Yürek dağlayan
Çisenti bir duruşmaydı
Gül kurusu kokan
Rüzgarlarda
Hırçınlık kalmamıştı
Senden sonra damarlarımda
Tamamen yenilmiştik yalnızlıklara
Sesli ve renkli bir film oynardı
Yıkılmış eski açık sinemamızda

Geçen ömrü
Bir çırpıda ayıklayamıyorum
Hayallerle geçen ömürde
Çiçek kokusu kadar etkili
Bir o kadar geçici olmak üzücü

Hayatta yaşananlar
Elbetteki gerçek ve muhakkak ki
Sevabı günahı çekilecek
Bir tartıda hesabı verilecek
Bir cam bakışında
Esen rüzgarda
Karanlık bir sokaktaki şahitlikler yola çıkarak
Yaratılan Hayaller
Yazılanlar
Yazıldıkları kadar masum
Okundukları kadar keskin olurlar

Buğulu bir çaydan
Mas mavi denizlere
Ulaşmak
Her saniye
Yalnızca içimde….
Ve seni görmek
Yalnızca
Yaratanın zemzem suyu rahmetinde….