Zemheriye Eş Şiiri - Behçet Bilgiç

Isıtın ruhumu ruhum üşüyor
Bulutlar ardında kaybolmuş güneş
Bağrıma bir soğuk ayaz düşüyor
Karakıştan soğuk zemheriye eş

Hüznün kıyısında mekan tutmuşum
Istırabı kusmuş çile yutmuşum
Kalmamış hayalim kalmamış düşüm
Ne sor halimi dost ne derdimi deş

Rotasız bir yolda kalmış gibiyim
Alemin yükünü almış gibiyim
Kendimi boşluğa salmış gibiyim
Sırt döndük huzura eleme kardeş

Ayazdan büzülüp donan kalbimi
Kalmadı sadık dost sarayım kimi
Nasıl seveyim ki böyle iklimi
Yaşam denen mefhum bitmeyen güreş