Zelzele Şiiri - Necat Necdet Demircan

Renkli olduğunu sandığım solgun düşüncelerim,
Kanat takıp kaçıyorlar benden
ve kendilerini zifiri hücrelere hapsediyorlar.
Ruhumda derin bir boşluk,
şiddetli bir yıldırım çarpması.
Ve tüm düşleri paramparça eden bir deprem…

Hayale dalıyorum enkazlarımın arasında,
Güneşli bir ilkbahar günü
Hafif rüzgarda salınıyor, dans ediyor çiçekler,
Bir müzik adını bilmediğim
Ve tüm mevsimleri paramparça eden bir deprem…

Acılarımın gizli-saklı kalması için uğraşıyorum,
Kendi anılarımda yüzmeye çalışıyorum,
Kulaçlarımın mecali yok, aslında boğuluyorum,
İnsan yanığı dumanlar her yanda,
Çabalıyorum bir tutam nefes almaya,
Ve tüm gülüşleri paramparça eden bir deprem,
Sevgiler, hayaller, umutlar yarım kalıyor, yıkıntıların altında sonsuzluğa göç ediyor sevdiklerimiz...

Uçup giden canların
koyu kıvamlı hüznü ile
zemheri ayazında donuyor,
üşüyor, acıyor yüreklerimiz;
«Nasılsın?» diyenlere tebessüm edecek
takatimiz kalmadı,
«İyiyim!» diyerek rol yapmaktan da
yoruldu
göz bebeklerimiz…

Dilsiz sanılsa da kimi acılar;
Ruhunuzun orta yerine bağdaş kurar
ve sonsuza kadar yankılanır,
O canhıraş ağıtlar...