Zeliha Şiiri - Ayse Mentes Purcell

Durakta gördüm Zeliha’yı
Gözleri ağlamaklı.
Nasılsın diyecek oldum
Islandı yanakları….
Sözlüsünden ayrılmış,
Gurbetteymiş kardeşleri.
Anası da gitmiş Münih’e
Dönmeyecekmiş geri.
Koluma girdi kolu,
Kalabalık caddede.
Sanki bütün insanlar,
O’na ağlıyordu.
Babası da uğramaz olmuş
Artık eve,
Kızkardeşi çalışamıyormuş derslerine.
“ Yarın dönüyorum” dedi,
“ Sana yazarım”.
Islandı yanaklarım
Öpünce yanaklarını…
Bitmeyen ameliyatları
Gelince hatırıma,
Düğümlendi boğazım
Çelik yumruklarla.