Zelha Şiiri - Ayşe Uçar

gümüş gözlerin sessizliğe akıyor
derin mavileri kulaçlayan turnalara benziyor
sülün duruşların...
gökkuşağının gizemli kızı mısın?
kırılan ışık saçaklarından sallanan nur gibisin
Z e l h a...

kimseler tanımıyor seni
toprağa kök salmış gelincikler hariç
yeryüzünün uzağında yakut gözlü yıldızım mısın?

....

fırtınalara benziyor uçarı adımların
geçtiğin yerleri dalgalandırıyorsun
öyle çabuk ki ellerin
ölü ne varsa atıyorsun sahile
hızına yetişemiyor deli rüzgârlar
her yer çöplük
her yer ölü balık...
mazot kokulu bataklık yosunlarına hiç bakma
bunda senin en ufak bir suçun yok inan
iftiracı deve kuşlarına aldırma Zelha...

hazin bulutlar gibi duyguların
gelip geçiyorsun sabahın ayazından
gecenin karanlığından...
ne zaman dokunsa bir el yüreğine
“küçük bir çocuk mu” diye titriyorsun
üzülme Zelha
ağlama sen...
daha doğarken acıları sırtlanıyor çocuklar...

ne zaman bereketli tarla görsen
kelebekler kadar hürsün
özgürlüğe kanat takmış düşlerin
annenin kokusunu anımsatıyor
sarı sarı başaklar...
ah! o şen şakrak gülüşlerin gölgesinde uzandığın yıllar

ne oldu! birden gölgelendin Zelha
bulutların ardına aldığı güneş kadar kederlisin
yine yadına mı takıldı eskiler...
ah! bilmiyorsun
eski bardaklar cam bile değil
pet şişe oldu Zelha... pet şişe!
bakkal Ahmet’in kese kağıdıysa şimdinin naylon poşeti...

ilk aşkını hatırlıyor musun?
bakma! öyle deli deli...
biliyorum bıyık altından sinsi sinsi güldüğünü
utanacak ne var Zelha…
herkesin mutlaka vardır unutamadığı
belleğinin köşesinde cevher gibi sakladığı
haklısın kalmadı artık aşk meşk
şimdi yapay sevdalar moda
bugün seviyormuş moduna yatacak
yarın hatırlamayacaksın...

_amber çiçeği misin Z e l h a_
beni iyi hissettiriyorsun...
sanki kiraz dalında bir çift küpe
gül dalında şeydâ bülbülüm

gitme kal
yürür ardından içimdeki çocuklar
ardından ağlar sırça gözlü serçeler
korkarım boğazıma sarılmış zebanilerden
daralmış nefes borumsun
müsaade et az daha soluklanayım…
Z e l h a...

27/06 /2011