Sen!
Benim en güzel şiirime giden yolda
İlk mısram olmalısın.
Şiirim,
Bir çay gibi iyi dem tutmalı,
Yorulurmuş insan ...
Koşmasa,
Yürümese,
Konuşmasa bile
Yorulabilirmiş uyurken...
Yorgunluk hareket etmekle;
İnsan konuşacaksa şayet;
Ne söyleyeceğini, ne söylediğini bilmeli.
Sözlerin ardı arkası nereye gider düşünmeli...
Bilmiyorsa ya da düşünemiyorsa şayet;
O vakit susabilmeli...
Kül olmak istedik hak yolunda...
Köz olmadan kül olunmuyormuş...
Ee, köz olmak için de yanmak gerek,
Yanmak için bir ateş bir kalp gerek...
Kalp vücutta var amma
Kalbi bulmak gerek...
Ve insan doğarken niyet eder aslında.
Yani hep oruçludur gönüller;
Sevgiye,
Aşka,
Kavuşmalara...
Bazen kalemi alıyorum elime,
Hadi yaz diyorum kendime.
Ne sığdırabiliyorum cümlelere
Ne de tarife uygun bir kelime...
Bazen anlatmaya başlıyorum.
Ben böyle değildim eskiden...
Mesela çocukken;
Böyle değildim ben...
Saf ve temiz düşüncelerim,
Kurnazlıklarım, yaramazlıklarım vardı...
Olmadığım zamanlar yanında,
Beni bir kitap arasında sakla...
Bir kitabın,
Açtığında kapağını
Ve kokladığında,
#stajyerşaire der ki;
“Kural 1:
Asla demeyeceksin!
Kural 2:
Hiçbir aslaya asla güvenmeyeceksin!
Şu hayatta dilin lâl olduğu
Kalbin haykırdığı şeyler var...
Yeryüzünde açan çiçekler gibi,
Çiçeklere konan kelebekler,
Gökyüzünde süzülen kuşlar,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!