Zehirliydi hep içilesi umutlar

Susuzluğum,
İçime dokunamayan yağmurlar aslında...
Belki öncesine vakıf olamadığım bir sual,
Ya da,
Sonrasız düşüncelerimin yaprak dökümü...
Körelen vakitlerin susuşları vardı nice zamandır,
Kırık kiremitlerden acımasızca içime sızan.
Oysa kırmızıydı yeryüzü...
Ve demirdendi çığlıklar...
Buğusuz gözyaşı ırmaklarının kirli sularında,
Zehirliydi hep içilesi umutlar...
Ve,
İşte buydu,
Tüm hikayesi yaşamın.

Işığı göremeyen papatyalar vardı ellerinde çocukların,
Ölüm ölüm güneşsizliklerde...
Zemheri kaplı hayallerinde...
Çıplak ölümleri seyrederdi sığırcık sürüleri,
Kara göklerden.
Neden?
Neden toprağın altını özler analar?
Neden sularlar mezarlarını gözyaşlarıyla?
Düşünmez nedense kimseler...
Karlar düşmeye başlar ansızın...
Korku dolu gözlerle,
Sevinir yine de,
Küçücük, masum yürekler...