Zehirli ilaç Şiiri - Hüseyin İkbal Tan

Gidesi var rüzgarların buralardan
Esmeye doyamadığı öykülerini alıp
Yalnızlıga hapsolmak denir buna
Oysa, onca şeyler için de bir şey sandığımız
Bencillik ruhlarına kazınası
Büyüklük sanmaya durmasın insan
Kibrin zehrini tattığı, çürümüş
Bedenlerine bir süs diye giydirilmiş
Dava, bir şeyin gölgesinde herşeyden büyük
Yolun başında ilk tümsekte kaybedilen
Fakat, bir haber, yolunda olunduğu
İncitilmiş, üzdürülmüş, garip kalmış
Yordudulmuş akşamların sabahlarına
Uyanmaya hali kalmamış
İçlerinde solmaya yüz tutan minareleriyle
Genç olmak kaybedilmişliği andırıyor bana
Neyi nasıl kaybettik bilmiyoruz
Unutturulan, yalanlarıyla ünsalmış tarih sayfaları
Hepsi zeki bir veledi yetim bırakmak arzusu
Edebi arka cebe koydurulmuş veledler
Topluma salınmış virüs tohumları
Dava, bir şeyin gölgesinde herşeyden büyük
Kıymetine değerler biçilen kıymetimiz
Boynu bükük bıraktığımız,
Dava, bir şeyin gölgesinde herşeyden büyük
Toğumlarını yeşertip büyüten toprak
Bizdeki noksanlık bu olsa gerek
Tohum ekmekten aciz varlıklar
Ellerinde kalma çocuğum
Çünki Onlar
Varlığın yegane sahibi sanır benliklerini
Oysa, yok oluşun temsilidir
Gökdelenleri devirir halkların garip yüreklerine
İçlerindekini ateş sanarlar onlar
Güzelliği ve iyiliği kendileri aydınlatacak
Kulağa hoş geliyor değilmi
En güzel masalları en iyi yalancılar yazarlar
Size bir masal yazmak istiyorum
Tüm gerçeklerin aksine
Hakikate tasma takmak sanatkarlığında
Başaracağımdan eminim
Belki ödül bile alabilirim
Duyguları, vicdanı bir kenara bırakmak
Sonra kendime
Eşrefi mahlukat, sanatçı Veya bir baş komutan ünvanı bile verebilirim
En büyük yalanı kendine söyledigimden habersiz
Dava, bir şeyin gölgesinde her şeyden büyük