Zebun Şiiri - İlyas Kaplan

vakitsiz aşk sarhoşuyum teselli ararım karanlık gecelerde
alır götürür bir yerlere beni vizesiz yürek yangınları
tutkularımın bedenleri siyah renkli bir tül ile örtülür
mecrasından çıkmış saatler kaybolur ıssız caddelerde

gözyaşlarına müstahak bu muammanın yeni bir masalı başlar
mahzun zamanlarda ezeli gamın bin bir çeşidi

kaldırımlarında ki yağmurlar bir ateşin zebunu
uzun bir yolculuğun içine doğru yürürüm
bu yolculuk aşkın deryasına doğru
girdabında hangi hayalleri kuracağım hangi rüyaları göreceğim
geceler kadar karanlık gözlerim öyle ağlasın işte
secdelerde hıçkırıklara boğulmak olsa da sonucu

biçare zindan hayatı çekilmez dertler bir bela bir musibet
acılar içinde atılırım rezil-i rüsva azaplara

sonsuza dek ümitlerimde çağlar bir duygu çağlayanı
efsunlu ırmak içinde yüzer büyülü muhteşemlikler
adeta köpürür kendi dünyasına çeker gözyaşlarımı
sevda ateşlerinin yandığı yeni bir şafak sökünceye dek

her saniye azılı bir ejderhanın bir nefesiyle yok olurum
gözyaşları miktarınca yeni bir fecir doğar ve yeniden

yağmur yağar aheste hüzzam vakitlerinde
heyhat soğuklarına aldırmadan ayazlarına tutulmadan
bir şehrin en kuytu noktasına inerler mışıl mışıl
en büyük muammanın kördüğümü çözülür
bilindik acılarla içim akar toprağa

redfer