Hep “Nasılsın? ” derdin ya! Nasıl olduğumu söyleyeyim de dinle ey sevgili!
Yalnızım… Bir gece yarısı son yolcu trenini uğurladıktan sonra bomboş kalan istasyonlar kadar yalnızım…
Kimsesizim… Bir damla su içeni bulunmayan dağ başı istasyonlarının çeşmesi kadar kimsesizim…
Umutsuzum… Umuda yolcu çıkmaz benden. Umut yüklü vagonları taşımaya çalışırken hep tehir eden ya da bir karambol sonucu umut vagonları ıskat olan trenler kadar umutsuzum…
Gecikmişim… Treni kaçırdığı için sadece paratördeki kırmızı lambaya el sallayabilenler kadar gecikmişim…
Kalakalmışım… Yarına giden bütün makasları kilitli iken ters makastan çıkmak isterken deray eden trenler gibi kalakalmışım…
Yorgunum… Çekerinden fazla yük alıp binde yirmi eğimli yolu çıkmaya çalışan bir dizel makine kadar yorgunum...
Yüreğimde bir çocuk cebimde bir revolver
Bu aşk burda biter iyi günler sevgilim
Ve ben çekip giderim bir nehir akıp gider
Bir hatıradır şimdi dalgın uyuyan şehir
